остановившись

остановившись

 

всего на полпути

я склоняюсь над своим одиночеством

тишина внезапно наполняется голосами

порождает дистанцию между миром и мной

 

говорят: мы все одинокие

потому-то и тихо в этом раю

который нельзя ни понять, ни измерить

и хотя, видимо, это еще не окончательное одиночество

я склоняюсь над ним

словно над стаканом чая

черного, как каменный уголь

смотрю на лица незнакомцев

и знаю, как мало надо, чтобы сбылось

мое желание невозможного

 

порция упрямства, две порции надежды, немного смелости

словно каждое свершение было дешевой подделкой

словно у меня никогда не хватило бы мужества

 

и всегда этот же день, ранний час

и белый туман снова стелется в сумерки

хотя впереди у нас еще много часов

zatrzymany

 

w połowie drogi zaledwie

pochylam się nad swoją samotnością

nagła cisza wypełnia się głosami

i to przywraca dystans wobec świata i siebie

 

a mówią, że wszyscy jesteśmy samotni

i dlatego tak cicho jest w tym raju

którego nie możemy pojąć ani zmierzyć

i chociaż nie jest to samotność chyba jeszcze ostateczna

pochylam się nad nią

jak nad szklanką mocnej herbaty

jak czarny węgiel kamiennej

i spoglądam w twarze nieznanych ludzi

i wiem jak niewiele potrzeba aby się spełniło

moje pragnienie rzeczy niemożliwych

 

porcja uporu, dwie porcje nadziei, trochę odwagi

jakby każde spełnienie było marnym falsyfikatem

jakbym na odwagę nie miał się nigdy zdobyć

 

i zawsze jest ten dzień, godzina zbyt wczesna

i znów białe powietrze układa się do zmierzchu

chociaż przed nami jeszcze tyle godzin