Опыт дуба

Опыт дуба

 

Я не знаю, даже примерно,

каков его возраст: высокий, чуть асимметричный

дуб, перед самой Лукавицей, прямо на повороте

дороги к Манастерцу и БезмиховеМанастежец, Безмихова (Безмехова) — деревни в 10-15 км. к юго-востоку от Санока, родного города Януша Шубера.[1].

Проезжая мимо, я всегда трижды

сигналю или приветствую его взмахом

руки. Почему? Ведь я встречал дубы

гораздо мощнее и величавее.

Неравнодушный к любым деревьям,

я втайне им поклонялся,

подвергал испытанию свой далекий

от ортодоксии римский католицизм.

Чем обоснован выбор именно этого дуба?

Именно этого объекта любви?

Потребностью восхищаться, обожать бескорыстно?

Корой? Онтологическим императивом выбора? —

ведь, как подсказывает опыт,

выбирая что-то, я выбираю одну

из возможных версий самого себя.

Не знаю. Машу рукой, сигналю.

Дуб теряет листья, роняет желуди.

Голый, он зеленеет снова поздней весной.

Próba dębu

 

Nie umiem, choćby w przybliżeniu,

określić jego wieku: rosły, nieco asymetryczny

dąb, tuż przed Łukawicą, na samym zakręcie

drogi do Manasterca i Bezmichowej.

Mijając go, za każdym razem trzykrotnie

włączam sygnał albo pozdrawiam uniesieniem

ręki. Dlaczego? Przecież spotykałem

dorodniejsze, bardziej dostojne.

Uczulony na drzewa, niekoniecznie dęby,

uprawiałem pokątny ich kult,

wystawiając na próbę mój, daleki

od ortodoksji, rzymski katolicyzm.

Jak uzasadnić wybór tego a nie innego dębu?

Tego a nie innego obiektu miłości?

Potrzebą adoracji, bezinteresownego zachwytu?

uchwytu? Ontycznym imperatywem wyboru? —

gdyż jak podpowiada doświadczenie,

wybierając cokolwiek, wybieram jedną

z możliwych wersji mnie samego.

Nie wiem. Unoszę rękę, naciskam klakson.

Dąb traci liście, trwoni żołędzie.

Nagi, zielenieje znowu późną wiosną.