Песня III

       Жбан мой — жбан на диво,

       Расписной, красивый,

Что в тебе: рыданья, шутки, споры,

Сон, любовь иль дружбы разговоры?

 

       То или другое —

       Лей вино густое!

Наклоню тебя я, друг привычный,

Чтоб гостей попотчевать прилично.

 

       И мудрец порою

       Рад дружить с тобою.

Встарь ведь и философы пивали,

Да ума при этом не теряли.

 

       Важные персоны

       Чтут твои законы.

Речи те, что слышат только стены,

Выдаешь ты тихою изменой.

 

       Шлешь ты и в мученье

       Сердцу исцеленье,

И такой удел рабам пасомым,

Что король и гетман нипочем им.

 

       Заменяя бочку,

       Нам служи всю ночку.

Мы тебя не выпустим, покуда

Утро звезды не прогонит всюду!

       Dzbanie mój pisany,

       Dzbanie polewany,

Bądź płacz, bądź żarty, bądź gorące wojny,

Bądź miłość niesiesz albo sen spokojny,

 

       Jakokolwiek zwano

       Wino, co w cię lano:

Przymkni się do nas, a daj się nachylić,

Chciałbym twym darem gości swych posilić!

 

       I ten cię nie minie,

       Choć kto mądrym słynie;

Pijali przedtym i filozofowie,

A przedsię mieli spełna rozum w głowie.

 

       Ty zmiękczysz każdego,

       Nastateczniejszego;

Ty mądrych sprawy i tajemną radę

Na świat wydawasz przez twą cichą zdradę.

 

       Ty cieszysz nadzieją

       Serca, które mdleją;

Ty ubogiemu przyprawujesz rogi,

Że mu ani król, ani hetman srogi.

 

       Trzymaj się na mocy,

       Bo cię całej nocy

Z rąk nie wypuścim, aż dzień, jako trzeba,

Gwiazdy rozpędzi co do jednej z nieba!