Песнь о флаге

Песнь о флаге

 

Был под Нáрвиком первый.

А второй? Под Тобруком.

Ну а третий — под Монте-Кассино.

 

Каждый цвета зари небывалой,

белый и алый, белый и алый,

алый, как пенный кубок,

белый, как пух голубок,

белый и алый.

 

Ночью слетелись флаги —

друг другу придать отваги:

— Держись, поникать не надо!

Не сломит и сила ада —

не зря мы назло той силе

друг друга заговорили,

и нас ни пули, ни чеки

не перекрасят вовеки,

не бойся — не покраснеешь,

а белым стать не посмеешь,

останешься бело-алым,

родным, безрассудным, шалым,

алым, как пенный кубок,

белым, как пух голубок,

белым и алым.

 

Что им еще оставалось,

как не скликать друг друга!

Сверля белизну и алость,

свинцовая выла вьюга.

Кричали флаги: — Не дрейфьте!

Пока хоть лоскут на древке,

пока не оттрепетал он —

останется бело-алым.

И ни свинец, ни злато

не сгубят того, что свято.

Под Нарвиком или Брянском

на нашем пути цыганском

заря не отполыхала,

все так же мы бело-алы,

белы, как пух голубок,

алы, как пенный кубок,

белы и алы.

 

Над полночным сукном зеленым

упыри вышибали пробки

и под гимн орденам и погонам

стрекотали всю ночь шифровки.

Упыриный рассудок плоский

не стерпел бело-алой загвоздки.

 

Флаг заплакал: — Не я виною,

что непрошеный, что иной я,

неприкаянней, чем другие,

от недоли и ностальгии,

от отчаянности недужной

и души, никому не нужной.

Как шопеновские печали,

руки Девы меня тачали.

 

И девичья рука ответно

понесла лоскуток двуцветный

выше облака и зенита,

еще выше, где все забыто,

еще выше, где только слава,

где Варшава, моя Варшава

бело-алой песнею стала,

белой, как пух голубок,

алой, как пенный кубок,

белой и алой, белой и алой, белой и алой.

 

1944, лагерь Альтенграбов

Pieśń o fladze

 

Jedna była — gdzie? Pod Tobrukiem.

Druga była — gdzie? Pod Narvikiem.

Trzecia była pod Monte Cassino.

 

A każda jak zorza szalona,

biało-czerwona, biało-czerwona,

czerwona jak puchar wina,

biała jak śnieżna lawina,

biało-czerwona.

 

Zebrały się nocą flagi.

Flaga fladze dodaje odwagi:

— No, no, nie bądź taka zmartwiona.

Nie pomogą i moce piekła:

jam ciebie, tyś mnie urzekła:

nie zmogą cię bombą ni złotem

i na zawsze zachowasz swą cnotę.

I nigdy nie będziesz biała,

i nigdy nie będziesz czerwona,

zostaniesz biało-czerwona,

jak wielka zorza szalona,

czerwona jak puchar wina,

biała jak śnieżna lawina,

najukochańsza, najmilsza,

biało-czerwona.

 

Tak mówiły do siebie flagi

i raz po raz strzelił karabin,

zrobił dziurę w czerwieni i w bieli.

Lecz wołały flagi: — Nie płaczcie!

Choćby jeden strzępek na maszcie,

nikt się zmienić barw nie ośmieli.

Zostaniemy biało-czerwone,

flagi święte, flagi szalone.

Spod Tobruka czy spod Murmańska,

niech nas pędzi dola cygańska,

zostaniemy biało-czerwone,

nie spoczniemy biało-czerwone,

czerwone jak puchar wina,

białe jak śnieżna lawina,

biało-czerwone.

 

O północy przy zielonych stolikach

modliły się diabły do cyfr.

Były szarfy i ordery, i muzyka

i stukał tajny szyfr.

Diabły w sercu swoim głupim, bo niedobrym,

rozwiązywały biało-czerwony problem.

 

Flaga łkała: — Czym powinna

zginąć, bo jestem inna?

Bo nie taka... dyplomatyczna,

bo tragiczna, bo nostalgiczna,

ta od mgieł i od tkliwej rozpaczy,

i od serca, które nic nie znaczy,

flaga jak ballada Szopenowska,

co ją tkała Matka Boska.

 

Ale wtedy przyszła dziewczyna

i uniosła flagę wysoko,

hej, wysoko, ku samym obłokom!

Jeszcze wyżej, gdzie się wszystko zapomina,

jeszcze wyżej, gdzie jest tylko sława

i Warszawa, moja Warszawa!

Warszawa, jak piosnka natchniona,

Warszawa biało-czerwona,

biała jak śnieżna lawina,

czerwona jak puchar wina,

biało-czerwona, biało-czerwona, hej, biało-czerwona.

 

1944, Obóz Altengrabow