Ботинок в бутоньерке

Ботинок в бутоньерке

 

Я ботинки стоптал, убегая от скуки,

и, уставшее солнце беря на буксир,

молодой, гениальный, я иду руки-в-брюки

победительным шагом, широким, как мир,

 

мимо жарких объятий и окриков грубых,

чтоб на всех перекрестках остался мой след,

мимо пугал вороньих в щегольских ватерпруфах,

поправляя им дерзко то шляпу, то плед.

 

В паркозелени буйствует диспут вселенский —

для девиц он важнее всех прочих забав.

Им пока невдомек: лишь явился Ясенский,

тут же дух испустили Тетмайер и Стафф.

 

Недоверчиво губы кривятся в усмешке.

Что ж, для них футуризм — неразгаданный икс. 

Догоняйте-ка, барышни — после пробежки

веселее покажется томный журфикс.

 

Вот авто пропыхтело парами бензина,

на ветру развевается белая шаль.

Моя сказка умчалась за горы-долины,

и не жаль мне ее, ни секунды не жаль...

 

В моем сердце играют и поют фейерверки,

меня ноги уносят, точно волны — ладью.

Я иду и БОТИНОК несу В БУТОНЬЕРКЕ,

кто за мной не успеет, услышит: — Адью!

But w butonierce

 

Zmarnowałem podeszwy w całodziennych spieszeniach,

Teraz jestem słoneczny, siebiepewny i rad.

Idę młody, genialny, trzymam ręce w kieszeniach,

Stawiam kroki milowe, zamaszyste, jak świat.

 

Nie zatrzymam się nigdzie na rozstajach, na wiorstach,

Bo mnie niesie coś wiecznie, motorycznie i przed.

Mijam strachy na wróble w eleganckich windhorstach,

Wszystkim kłaniam się grzecznie i poprawiam im pled.

 

W parkocieniu krokietni — jakiś meeting panieński.

Dyskutują o sztuce, objawiając swój traf.

One jeszcze nie wiedzą, że gdy nastał Jasieński,

Bezpowrotnie umarli i Tetmajer i Staff.

 

One jeszcze nie wiedzą, one jeszcze nie wierzą.

Poezyjność, futuryzm — niewiadoma i X.

Chodźmy biegać, panienki, niech się główki oświeżą —

Będzie lepiej smakować poobiedni jour-fixe.

 

Przeleciało gdzieś auto w białych kłębach benzyny,

Zafurkotał na wietrze trzepocący się szal.

Pojechała mi bajka poza góry doliny

nic jakoś mi nie żal, a powinno być żal...

 

Tak mi dobrze, tak mojo, aż rechoce się serce.

Same nogi mnie niosą gdzieś — i po co mi, gdzie?

Idę młody, genialny, niosę BUT W BUTONIERCE,

Tym co za mną nie zdążą echopowiem: — Adieu! —